Życie chrześcijańskie zaczyna się od żywego i osobistego spotkania z Jezusem

Diakonia ewangelizacji – służy dziełu ewangelizacji, która ma doprowadzić ludzi do podstawowej jedności wiary przez przyjęcie Jezusa Chrystusa – jedynego Zbawiciela i Pana.

Słowo ewangelizacja pochodzi od słów ewangelia, ewangelizować. Wyraz ewangelia pochodzi od greckiego en-angelion, który znaczy dobra (radosna) nowina lub wieść, zwiastowanie. To słowo przyjęło się na określenie konkretnego wydarzenia, jakim jest przyjście na ziemię Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i dokonanie przez Niego dzieła zbawienia ludzkości przez śmierć na krzyżu, zmartwychwstanie i zesłanie Ducha Św. Ewangelia jest pierwszą wieścią o tym wydarzeniu, przekazaną przez pierwszych świadków. Ewangelizowanie (czy ewangelizacja) natomiast to nie tylko przekazywanie tej wieści ciągle nowym kręgom i pokoleniom ludzkości, ale także włączenie ich w głoszoną rzeczywistość Osoby Jezusa Chrystusa i Jego zbawczego dzieła, aby wszyscy mogli stać się Jego uczestnikami i korzystać z Jego owoców.

Widzimy więc, że ewangelizacja jest bardzo ważna i konieczna. Konieczność ewangelizacji została mocno podkreślona w adhortacji apostolskiej Pawła VI: „O ewangelizacji w świecie współczesnym”. Wynika ona z samej natury i powołania Kościoła. Obowiązek ewangelizacji należy uważać za łaskę i właściwe powołanie Kościoła; wyraża on najprawdziwszą jego właściwość. Kościół jest dla ewangelizacji. Obowiązek ten ma charakter powszechny, o czym świadczą ostatnie słowa Jezusa zawarte w Ewangelii w/g  św. Marka: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15). My jako chrześcijanie jesteśmy do tego wezwani na mocy sakramentu chrztu św. i bierzmowania.

Życie chrześcijańskie zaczyna się od żywego i osobistego spotkania z Jezusem, które dokonuje się i rozwija w wierze. Bez tego fundamentu jakiekolwiek dalsze budowanie, np. katecheza jest budowaniem na piasku.

Udział świeckich w ewangelizacji wynika z nowej wizji Kościoła jako Ludu Bożego, którą ukazał Sobór Watykański II.

Zapał do głoszenia Ewangelii jest tęsknotą za tym, aby Jezus Chrystus został poznany i umiłowany i aby służyli mu wszyscy ludzie. Nowy zapał to przekazywanie innym radości wiary. Rodzi się on z osobistego spotkania z Jezusem.  Zapał ten powinien przerodzić się w pasję, która sprawi, że ewangelizacja staje się najważniejszą sprawą w życiu ewangelizatora. „Gorliwość o dom Twój pożera mnie” (J 2,17). Ja żyję Jezusem, to mogę Go  przekazać innym. Nie dam innym tego, czego sam nie posiadam, bo  najcenniejsze co mam, to ja sam. Nasze chrześcijaństwo nie może być chrześcijaństwem słów. Jeżeli na co dzień żyję prawami Ewangelii, to jestem autentyczny i wiem, co mam przekazać. Ewangelizacja to nie jakaś akcja, a styl życia, który podejmujemy codziennie. Trzeba żyć w/g standardów określonych przez Chrystusa. Ewangelizacja ma stać się nawykiem. Jakie są nasze rzeczywiste priorytety (nawyki)? Jeśli priorytetem jest Bóg, to czy rzeczywiście spędzam z nim czas? Jeśli priorytetem jest zbawienie, to czy priorytetem jest codzienna modlitwa i codzienna ewangelizacja? Chociażby przez modlitwę w tej intencji? Dlaczego chrześcijanie nie ewangelizują? Bo nie jest to ich priorytetem i nie mają takiego nawyku. Ewangelizacja ma być stylem życia, bo inaczej nie będzie zapału, a będzie zniechęcenie. Ludzi trzeba przygotować do ewangelizacji jako stylu życia. Ewangelizacja jest dla wszystkich, a nie tylko dla diakonii ewangelizacji. Jeżeli nie ewangelizujemy, to może być znak, że zagubiliśmy sens wiary. Jako Ruch mamy zadanie, aby ewangelizację stosować codziennie w naszym życiu. Miłość Chrystusa przynagla nas. Ludzi ewangelizujemy, bo ich kochamy i Chrystus nam ciągle o tym przypomina. Bóg powołuje każdego  z nas, a im bardziej coś jest ważne, to tym większe są przeszkody. Każdy nadaje się do służby Bogu, np. poprzez ewangelizację, bo ludzie są tylko narzędziami i w każdym człowieku może działać Duch św. Techniki ewangelizacji są dobre, lecz nawet najdoskonalsze z nich nie mogłyby zastąpić tajemniczego działania Ducha św. To Duch św. jest głównym bohaterem ewangelizacji. Jeśli uważasz, że nie masz niczego, co mógłbyś dać dziełu ewangelizacji, to daj to, co masz, a Bóg to pomnoży. Warto w tym momencie przytoczyć słowa Ojca św. Benedykta XVI, który mówił, że ten, kto nie daje Boga, daje zbyt mało.